ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ

Μερικά από τα αριστουργηματικά έργα του Μίκη Θεοδωράκη θα αποδώσουν για πρώτη φορά 300 χορωδοί απ’ όλη την Ελλάδα, συνοδεία συμφωνικής μαντολινάτας, σε μία ιστορική παράσταση- αφιέρωμα στον χορωδιακό Θεοδωράκη, με τίτλο «Όλη η Ελλάδα για τον Μίκη».

                                          

Η συναυλία πραγματοποιείταιέπειτα από επιθυμία του ίδιου του συνθέτη και υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου και θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τη Δευτέρα 6 και την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου (στις 20.30).

Η παράσταση περιλαμβάνει περίπου 30 τραγούδια από τους κυριότερους ποιητικούς κύκλους που έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης σε χορωδιακή διασκευή και ενορχήστρωση για συμφωνική μαντολινάτα, από το διακεκριμένο μαέστρο Παναγή Μπαρμπάτη, ο οποίος θα διευθύνει και το έργο. Τα κείμενα, ειδικά για την παράσταση έγραψε ο βραβευμένος συγγραφέας και ποιητής Γιώργος Μπλάνας, ενώ τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει αναλάβει η Σοφία Σπυράτου.

«Η χορωδιακή παρουσίαση των τραγουδιών μου αποτελεί για μένα πηγή μεγάλης χαράς και συγκίνησης. Για το λόγο αυτόν, θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες, κατ’ αρχήν στον άξιο συνεργάτη και φίλο κ.Μπαρμπάτη, που με τόση αγάπη, ταλέντο και μουσική αρτιότητα ανέλαβε και έφερε σε αίσιο πέρας αυτόν τον άθλο. Επίσης, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στα μέλη των χορωδιών, τους τραγουδιστές, ηθοποιούς και σκηνοθέτες αυτής της από κάθε άποψη μοναδικής παράστασης, καθώς και σ’ όλους εκείνους που συμμετείχαν με οποιονδήποτε τρόπο στην πραγματοποίησή της» αναφέρει ο Μίκης Θεοδωράκης, σε σημείωμα του, που διαβάστηκε στη σημερινή συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση της παράστασης.

Η σκηνοθέτις Σοφία Σπυράτου είπε πως «για εμάς έχει ιστορική σημασία το γεγονός ότι ο Μίκης Θεοδωράκης εξέφρασε την επιθυμία, σε μία συνάντηση που είχαμε, να γίνει πραγματικότητα αυτή η εξαιρετική ιδέα του Π. Μπαρμπάτη ώστε αυτό το έργο να μείνει σαν παρακαταθήκη και να μπορεί να αξιοποιηθεί και στο μέλλον από τις επόμενες γενιές». Από την πλευρά του, ο Παναγής Μπαρμπάτης τόνισε πως «στο κρίσιμο μονοπάτι που περνάει η χώρα μας, έχει συμβολικό χαρακτήρα η συναυλία αυτή, καθώς 300 ψυχές από όλη την Ελλάδα έρχονται στο Μέγαρο Μουσικής για να ενώσουν τις φωνές τους γύρω από το μεγάλο μας δημιουργό, που αποτελεί σύμβολο πολιτισμού της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε τον Μ. Θεοδωράκη, έναν άνθρωπο που έδωσε χρώμα στα όνειρά μας και αγωνίστηκε για τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας μας».

Στα κείμενα του Γιώργου Μπλάνα ο Μίκης Θεοδωράκης, ως μουσική συνείδηση στο ξύπνημά της, συνομιλεί με την Ελλάδα κι ανακαλύπτει την απεραντοσύνη του προσώπου της, την πανάρχαια αίσθηση της γης και τ’ ουρανού και των ανθρώπων, που κλείνουν τα τραγούδια της. Και ορθώνεται και φτιάχνει ένα γιγάντιο τραγούδι με μυριάδες φωνές. Τα κείμενα ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Γιάννης Στάνκογλου και Βίκυ Παπαδοπούλου.

Share this:

Ο ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΤΑ ...ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Από την σημερινή (1.2 2017)  στήλη «ΘΕΣΕΙΣ» της εφημερίδας της Πόλης 

∆εν πρόλαβε να κάτσει στο γραφείο του, στο Λευκό Οίκο, ο Πρόεδρος Τραµπ, και µε τα... έργα του, άφησε τον κόσµο άναυδο! Σκεφτείτε να µην είχε και την τροχοπέδη της Γερουσίας, του Κογκρέσου, των Οµοσπον- διακών ∆ικαστηρίων, των τοπικών Κυβερ- νήσεων των Πολιτειών, που λειτουργούν στις ΗΠΑ... Θα είχε ξεπεράσει τους πάντες! “Α”

ΘΕΣΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Από την σημερινή (31.1.2017)  στήλη «ΘΕΣΕΙΣ» της εφημερίδας της Πόλης 

∆εκαετία του ’30... και σήµερα:

Πότε αλήθεια ήταν περισσότεροι µεταξύ των

κυβερνόντων και των ‘ισχυρών’, οι εµπα-

θείς, οι σχιζοφρενείς, οι ανισόρροποι, οι ψυ-

χοπαθείς, οι εγωπαθείς, οι αυτολάτρες...

«Α»

Δέκα λόγοι , που δεν συνηγορούν σε λύση του Κυπριακού.

  ΦΩΤΟ: ΧΡ . ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

Φίλος διπλωμάτης ξένης χώρας, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθεί το Κυπριακό , μου είπε ότι δεν βλέπει λύση του προβλήματος. Όταν τον ρώτησα γιατί , μου απαρίθμησε 10 «ρεαλιστικούς » λόγους  που τον ε κάνουν «απαισιόδοξο». Τους παραθέτω:

 1.Γιατί, με την εξαίρεση ίσως Αναστασιάδη και Ακιντζί , (που δεν τους υποστηρίζουν όμως ούτε όλοι οι δικοί τους) κανείς άλλος σε Κύπρο Ελλάδα Τουρκία δεν βλέπω να «σκίζεται» για λύση.

2.Γιατι ο Ερντογάν είναι απρόβλεπτος, έχει άλλες προτεραιότητες και, σε αντίθεση με 2003-2004 δεν ενδιαφέρεται για  ΕΕ, ώστε να κάνει υποχωρήσεις.

3.Γιατί,  και η ΕΕ δεν είναι πια αυτό που είναι για να πιέσει υπέρ μιας λύσης σύμφωνης με κοινοτικό κεκτημένο.

4.Γιατί οι εκκρεμότητες από τις συνομιλίες είναι τεράστιες.

5.Γιατί , σε αντίθεση με σχέδιο Ανάν, τη φορά αυτή δεν θα υπάρξει επιβολή ρυθμίσεων, αλλά οι δύο πλευρές θα πρέπει ελεύθερα να συμφωνούν μεταξύ τους. Με τόσο ευαίσθητα θέματα σιγά μην αποδειχθεί εύκολο.

6.Γιατί σε ελληνοκύπριους δεν είναι κυρίαρχη ακόμα μια αίσθηση ανάγκης συμβιβασμού.

7.Γιατί κάθε λύση φοβίζει ως κάτι άγνωστο και αδοκίμαστο, που μπορεί να απειλήσει αυτό που έχεις και ξέρεις.

8.Γιατί υπάρχουν αρκετά, πλέον, συμφέροντα υπέρ της διατήρησης του «status quo».

9.Γιατί μπορούν να βρεθούν τρόποι εκμετάλλευσης φυσικού αερίου, ίσως και πετρελαίου, που δεν προϋποθέτουν επίλυση Κυπριακού.

10.Γιατί ο Eide δεν είναι αστέρι!

Α. ΒΙΚΕΤΟΣ

Economist : H Kύπρος θα επανενωθεί, αν το επιτρέψει ο Ερντογάν.

Τον καθοριστικό ρόλο του Ταγίπ Ερντογαν για επίτευξη λύσης στο Κυπριακό επισημαίνει σε άρθρο του το βρετανικό περιοδικό Economist  στην ηλεκτρονική του έκδοση. Τίτλος του άρθρου : «Η Κύπρος μπορεί να επανενωθεί, εάν ο πρόεδρος της Τουρκίας το επιτρέψει».

Το άρθρο συνοδεύεται από  σκίτσο, που απεικονίζει  τον πρόεδρο Αναστασιάδη και  τον Τουρκοκύπριο ηγέτη,  Μουσταφά Ακιντζί, σε ένα ταλαιπωρημένο  καράβι στο σχήμα της Κύπρου και με σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας να παλεύουν με τη φουρτουνιασμένη  θάλασσα, ενώ από τα κύματα προβάλλει το πρόσωπο του Ερντογάν .

                  

Σημειώνεται ότι η  διαίρεση της Κύπρου δεν επιτρέπει  στο νησί να γίνει πλουσιότερο, εμποδίζει  την επιστροφή των προσφύγων, προκαλεί αμηχανία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δημιουργεί προβλήματα στη συνεργασία της Ένωσης με το ΝΑΤΟ ,  αλλά και με την Τουρκία.

Σχολιάζεται ότι, εάν οι δύο ηγέτες της Κύπρου αφήνονταν μόνοι,  ίσως να υπήρχε μέχρι τώρα συμφωνία, ωστόσο η Κύπρος εδώ  και καιρό «είναι πιόνι στα  παιχνίδια άλλων». Σήμερα, δυστυχώς, η τύχη του νησιού βρίσκεται «σε μεγάλο βαθμό στα χέρια του  Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, του αυταρχικού προέδρου της Τουρκίας», επισημαίνεται στο άρθρο.

Κατά την εκτίμηση του Economist η λύση είναι εφικτή κατόπιν των προσπαθειών των δύο ηγετών στην Κύπρου και οι ελπίδες υψηλές παρά την «αποτυχία» της πρόσφατης διάσκεψης στην Ελβετία. Ωστόσο, σημειώνεται, η διαδικασία θα πάρει χρόνο «και χρόνος πολύς δεν υπάρχει καθώς ο πρόεδρος Αναστασιάδης αντιμετωπίζει εκλογές στις αρχές του 2018, τις οποίες ίσως να μην κερδίσει».

Το άρθρο  προσθέτει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έχει αρνηθεί μέχρι στιγμής να υποχωρήσει στα θέματα των εγγυήσεων και της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, «παρά τις νέες ιδέες από τα Ηνωμένα Έθνη για να κατευνάσουν τους τουρκοκυπριακούς φόβους, όπως η εγκατάσταση μίας πολυεθνικής αστυνομικής δύναμης στο νησί».

Ο Economist εκτιμά ότι οι εγγυήσεις είναι «στην καρδιά» του Κυπριακού προβλήματος, καθώς, αν λυθεί αυτό το ζήτημα,  ίσως ξεκλειδώσουν λύσεις σε άλλα εκκρεμή θέματα, όπως το εδαφικό και η διακυβέρνηση. Αναφέρεται ότι επ’ αυτών φαίνονται πιθανοί κάποιοι συμβιβασμοί, π.χ. η επιστροφή της Μόρφου με αντάλλαγμα την εκ περιτροπής προεδρία. Ωστόσο, για τους Ελληνοκύπριους είναι δύσκολο «να υποθηκεύσουν την ασφάλειά τους» στην Τουρκία.

Στο ερώτημα,  που θέτει το περιοδικό για το κατά πόσο ο πρόεδρος Ερντογάν θα κάνει κάποια κίνηση, η απάντησή  είναι «ότι κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος». Προτεραιότητα για τον Τούρκο πρόεδρο αυτή τη στιγμή είναι το συνταγματικό δημοψήφισμα και κάποιοι λένε ότι μόνο μετά από αυτό θα μπορούσε να κάνει κάποιον συμβιβασμό. Άλλοι, πάλι, λένε ότι θα μπορούσε να κινηθεί πιο γρήγορα ώστε να καρπωθεί οφέλη από την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων στην Κύπρο και να απαλλαγεί από τις επιδοτήσεις προς τους Τουρκοκύπριους. Το περιοδικό σημειώνει ότι οι επερχόμενες επισκέψεις στην Τουρκία της Πρωθυπουργού Μέι (το Σάββατο, 28.1.2017) και της Καγκελαρίου Μέρκελ (πέντε ημέρες αργότερα) θα βοηθήσει στην ανίχνευση προθέσεων της Άγκυρας .

Το άρθρο καταλήγει  επισημαίνοντας ότι ακόμα και μετά από μία συμφωνία σε πολιτικό επίπεδο θα ακολουθήσουν δύσκολα δημοψηφίσματα. Η δουλειά των ηγετών να πείσουν τις κοινότητες τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη, εκτιμά ο Economist.

Ο Μέγας, αλλά αφανής, Επίσκοπος Θεοδωρουπόλεως Γερμανός

Από τον Πρωτοσυγκελλεύοντα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Μητροπολίτη Καλλιουπόλεως και Μαδύτου, Στέφανο , Ιεράρχη αφοσιωμένο στην Μητέρα Εκκλησία και την Πολίτικη Ρωμιοσύνη, έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ένα εξαιρετικό άρθρο για τον πολιό και σεβάσμιο Μητροπολίτη Θεοδωρουπόλεως, Γερμανό , ο οποίος τα τελευταία δύο χρόνια έχει αποσυρθεί στο γηροκομείο Βαλουκλή της Πόλης. Το άρθρο είναι γραμμένο από τον κ. Ιωάννη Ελ. Σιδηρά,  Θεολόγο , με ειδίκευση σε θέματα εκκλησιαστικής ιστορίας , και Νομικό. Στην συνέχεια παραθέτω αυτούσιο το άρθρο για τον σπουδαίο Ιεράρχη, τον οποίο είχα την αγαθή τύχη να γνωρίσω προσωπικά.

              

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ , ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ: Η ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Του Ιωάννη Ελ. Σιδηρά

*Ιωβηλαίον Τεσσαρακονταπενταετούς Αρχιερωσύνης (1972-2017).

*Το «οστράκινον σκεύος» της θείας χάριτος στη διακονία της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.

             

   Ο ενθέου σοφίας πεπληρωμένος Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης συχνά διέκρινε την έννοια του «Δεσπότου» (Dominus = Δεσπότης, Κυρίαρχος) από εκείνες του «Επισκόπου» και «Πατρός», επειδή ακριβώς κάποιος δύναται ευκολότερα για τον εαυτό του να είναι και να συμπεριφέρεται ως «Δεσπότης» παρά ως «Επίσκοπος» και «Πατέρας», που είναι όντως μέγα, επώδυνο και δυσχερές πνευματικό πάλαισμα. Κι αν πάλι ο ίδιος αισθάνεται αυτάρκης ως «Δεσπότης» εν τη αυταρεσκεία και φιλαυτία του, καθίσταται έτι περισσότερο δυσχερές να αποβάλει το του «Δεσπότου φρόνημα», ήτοι τον «Δεσποτισμόν», και να γίνει «όλος καθ’ όλα Επίσκοπος και Πατήρ».

   Η λέξη ή ο όρος «Δεσπότης» δεν συνάδει προς το πρόσωπο του Μητροπολίτου Θεοδωρουπόλεως Γερμανού, ο οποίος κατά την τεσσαρακονταπενταετή αρχιερατική διακονία του (1972-2017) είναι και παραμένει με όλη τη σημασία των λέξεων «Επίσκοπος» και «Πατέρας». Ίσως για ορισμένους να θεωρηθεί η γραφή τούτη ως «λόγος καθ’ υπερβολήν» – αλλά δεν είναι – επειδή όντως στο αγιοπνευματικό και γνησίως ασκητικό και όλο αγάπη και ταπείνωση πρόσωπο του Θεοδωρουπόλεως Γερμανού  οι όροι «Επίσκοπος» και «Πατήρ» της του Χριστού Μητρός Αγίας Μεγάλης Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας αποκτούν σε απόλυτο βαθμό την αληθή σημασία, πληρότητα και αξία τους. Ακόμη και αν κάποιος επιθυμήσει να προσεγγίσει τον Επίσκοπο και Πατέρα Γερμανό ως Δεσπότη, θα αντιληφθεί τάχιστα ότι πίπτει τραγικά έξω στους υπολογισμούς του ευρισκόμενος ενώπιον ενός αληθούς Επισκόπου, ο οποίος λαλεί «εν σιωπή» και «φαίνει τοις πάσι φως Χριστού» εν τη αφανεία του.

   Στο πρόσωπο του Φαναριώτου αυτού Ιεράρχου επαληθεύεται περίτρανα ότι υπάρχουν πρόσωπα στον αμπελώνα του Κυρίου, στο θαυμασίως θαυμαστό γεώργιον της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα οποία μας καθηλώνουν και μόνο με το νηπτικό, απαθές και καθάριο βλέμμα τους και μας σαγηνεύουν με την φωνή τους όσο ισχνή και να είναι. Πολλώ δε μάλλον με την «μυστική σιωπή» της φυσικής παρουσίας τους τελεσιουργούν στο εσώτατο «ταμείον της ψυχής» μας την εν Χριστώ θαυμαστή αλλοίωση, η οποία είναι έγερση, αφύπνιση, σεισμός και συνειδητοποίηση της αναξιότητός μας. Όταν τα βλέμματα των συγχρόνων ανθρώπων συναντούν το βλέμμα, το ουράνιο εκείνο βλέμμα, του αγίου αυτού Αρχιερέως μιά σκέψη γεννάται αυθορμήτως σε όλους, ότι δηλαδή στο πρόσωπό του ευρίσκει την απόλυτη εφαρμογή και επαλήθευσή του, το του Ευαγγελίου: «Ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών» (ΜΘ. 5, 19).

Ένα τέτοιο πρόσωπο μέσα στη ζάλη των πολλών εκατομμυρίων της Κωνσταντινουπόλεως είναι ο Άγιος Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, ο οποίος σφραγίζει με την παρουσία και σήμερα πια με την σιωπή του, ένεκα ασθενείας, την «ετέρα όψη», την μυστική και αγιοπνευματική, του Ιερού Κέντρου ως της Πρωτευθύνου Καθέδρας των Πανορθοδόξων, ήτοι του μαρτυρικώς καθαγιασμένου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το «εν ετέρα μορφή» πρόσωπό του είναι ωσάν να εξήλθε από κάποιο εικονοστάσιο της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και ήλθε μέσα στον ιστορικό χωροχρόνο της πολίτικης Ρωμηοσύνης και της Ορθοδοξίας να γίνει πυξίδα και οδοδείκτης κατά τους εσχάτους χρόνους. Σχεδόν ακατανίκητη η μορφή, η οσιακή όψη, του προσώπου του εντυπώνεται στα εσώτατα της μνήμης και της καρδίας των ανθρώπων, εάν έστω και για μία φορά είχαν και έχουν την από Θεού ευλογημένη ευκαιρία ή συγκυρία, να τον συναντήσουν και να λάβουν την ευχή του, παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος, επειδή πάντοτε με ευγενικό τρόπο αρνείται να δεχθεί χειροφίλημα του προσερχομένου, λέγοντας με την γλυκεία φωνή του: «παρακαλώ… παρακαλώ» και κρύπτει το ασκητικό χέρι του μέσα στο ράσο.

           

   Στα στενά πολίτικα σοκάκια και στα φαναριώτικα καλντερίμια, στα πνιγμένα από κόσμο πεζοδρόμια και στις πολύβοες οδούς, στα πονεμένα κοιμητήρια των Ρωμηών και στην άγρυπνη και επισκοπούσα Μπαλουκλιώτισσα Παναγιά, στα Αγιάσματα και στον Πατριαρχικό οίκο και ναό προβάλλει η σχεδόν «αποκαλυπτική», αέρινη μορφή του μελανοφόρου Φαναριώτου Ιεράρχου, ο οποίος αίρει στους κατ’ άνθρωπον ασθενικούς ώμους του, εν μυστική σιωπή, μετά πολλής προσευχής και βαθείας πίστεως, το «μυστικό σώμα της Ορθοδοξίας, του φαναριώτικου ιδεώδους και της πολίτικης Ρωμιοσύνης». Ένας Αββάς των εσχάτων χρόνων, ως άλλος κοσμοκαλόγερος ή ασκητικός αναχωρητής «εν τω κόσμω», αλλ’ «ουκ εκ του κόσμου τούτου», ο μυσταγωγός αυτός της αυτοταπεινώσεως θραύει τα γήινα και ερεθίζει τις ανθρώπινες αισθήσεις του σύγχρονου κοσμικού προσκυνητού της πονεμένης και «αεί ζώσης» Παναγιοσκεπάστου Κωνσταντινουπόλεως και του μαρτυρικώς καθαγιασμένου Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τούτο πιστοποιείται όταν ο τυχαίος προσκυνητής  ή επισκέπτης καθορά, ακούει, συνομιλεί και «βάζει μετάνοια» στον Θεοδωρουπόλεως Γερμανό.

   Η ευλαβής επετειακή ταύτη ιχνηλασία στα περί του βίου του Επισκόπου Γερμανού μάς οδηγεί ογδόντα επτά έτη πίσω στην ιστορία και στο πολύφημο Μακροχώρι όπου την 17η Σεπτεμβρίου του 1930 εγεννήθη ο Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός (Αθανασιάδης) και μάλιστα ουδόλως τυχαία κατά την ημέρα της εορτής της μάρτυρος Μητρός Αγίας Σοφίας μετά των τριών μαρτύρων θυγατέρων αυτής, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης των οποίων τα ονόματα είναι δηλωτικά των θειοειδών αρετών του πολιού Φαναριώτου Ιεράρχου, ο οποίος αποτελεί την «ενσαρκωμένη Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη» του εσταυρωμένου Φαναρίου και της εσταυρωμένης πολίτικης Ρωμηοσύνης.

   Φιλομαθής και μετά ζήλου ευρυμαθής εφοίτησε αρχικώς στην εκτατάξια αστική σχολή της κοινότητος Μακροχωρίου, στο Γυμνάσιο της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής και εν συνεχεία στο γυμνασιακό και λυκειακό τμήμα της εν Χάλκη Ιεράς Θεολογικής Σχολής εκ της οποίας απεφοίτησε το έτος 1954 μετά από τετραετείς επιτυχείς σπουδές. Εχειροτονήθη Πρεσβύτερος την 15η Αυγούστου 1966 και επροχειρίσθη Αρχιμανδρίτης διορισθείς μάλιστα και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Δέρκων υπό του Γέροντός του, αοιδίμου Μητροπολίτου Δέρκων Ιακώβου (Παπαπαϊσίου), κατά την 29η Οκτωβρίου 1966. Εξελέγη Επίσκοπος Αριανζού την 11η Ιανουαρίου 1972 και παρέμεινε ως Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Μητροπόλεως Δέρκων μέχρι την 5η Φεβρουαρίου 1987, οπότε ονομάσθηκε Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως προαχθείς σε ενεργεία Μητροπολίτη την 2α Οκτωβρίου 1990. Υπό του αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου (1972-1991) την 10η Ιανουαρίου 1991 ετοποθετήθη Ηγούμενος της κατά Χάλκη Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος και την 21η Δεκεμβρίου 1995 ανετέθη σε αυτόν υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως και των παρακειμένων Ιερών Μητροπόλεων.

   Η πορεία της ζωής και της λευϊτικής και αυτοθυσιαστικής διακονίας του Επισκόπου Γερμανού ως Φαναριώτου Ιεράρχου είναι τιμή και δόξα, βακτηρία και ελπίδα, τροφή και ύδωρ επιβιώσεως, σταυραναστάσιμον έλαιον για την «ακοίμητη κανδήλα» της εσταυρωμένης και «αεί ζώσης» Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας. Στο ασκητικό πρόσωπο και την Χριστομίμητη διακονία του Επισκόπου και Πατρός Γερμανού ενσαρκώνονται και υποστασιοποιούνται τα γραφόμενα του φιλόμουσου και μουσοστεφούς Φαναριώτου Μητροπολίτου Πέργης Ευάγγελου (Γαλάνη) για τους «ευγενείς ρασοφόρους και φωτισμένους Φαναριώτες Αρχιερείς», υπό τον τίτλο: «Αθλούντες Γενειάτες», ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά: «Οι Φαναριώτες Αρχιερείς και ο τύπος τους. Κράμα δύο παραγόντων. Του τοπικού και του εκκλησιαστικού. Του μυστικοπαθούς περιβάλλοντος και του μυσταγωγικού θεσμού τους. Της Πόλης και τους Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η νοηματική τους αναπαλαίωση από το πρώτο. Ο Φαναριωτισμός τους από τον δεύτερο. Από τους δύο, ο ιδιώνυμος τύπος τους. Ο τύπος του Φαναριώτη Αρχιερέα. Υπόσταση, ανάμεσα σε ιδιότυπη ασκητικότητα και συνείδηση του βιουμένου μυστηρίου. Ο Φαναριώτης Ιεράρχης είναι ο λάτρης του θεσμού του. Ο υπηρέτης του θαύματος που λέγεται Οικουμενικό Πατριαρχείο. Έχει διακίνηση ιδεών στο νού και λειτουργικότητα στις ενέργειές του… οπός πολυχρόνιας ζύμης ξεχύνεται μπροστά στον Φαναριώτη Αρχιερέα. Χυμός γνώσεως και ευσεβείας. Μ’ αυτόν τρέφει και κατευθύνει τις ροές της διακονίας του, στην πηγή των λύσεων. Έχει ευθύνη έναντι της ευθύνης. Από την «ακρίβεια» του λόγου του μέχρι την «οικονομία» του. Έχει και έγκυψη βαθεία στο ρίγος του χώρου του. Στο λόγο του χώρου του…

Οι Αρχιερείς του Φαναρίου! Συμπορεύονται με τον Πατριάρχη τους. Τρέχουν «οι δύο ομού». Και τρέμουν μαζί με τον Πατριάρχη τους. Μαζί και στην εκκίνηση και στο τέρμα. Στην τριβή πάνω στο μυστήριο της Μεγάλης Εκκλησίας. Όπου κοινωνούν και απολύονται μαζί. Από τη θεία χάρη. Και με ίδιο πάθος. Φοβούνται το Θεό. Συνομιλούν με την ιστορία. Συμβουλεύονται τη μαρτυρία των Πατέρων τους».

               

   Όσο κι αν οι αφ’ υψηλού κρίνοντες τα πρόσωπα και με κοσμικό φρόνημα διατυπώνουν άφρονα λόγο κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους ανάλογα με τις περγαμηνές και τους παπύρους που έχουν αποκτήσει ή την κάλπικη και υποκριτική «διπλωματία» που κενόδοξα και ματαιόδοξα προβάλλουν ως «αρετή και χάρισμα», εντούτοις στο γνήσιο και αληθές πρόσωπο του Επισκόπου Γερμανού παντά τα ως άνω κίβδηλα, μάταια και ψευδή καταρρίπτονται. Ο πολιός αυτός Ιεράρχης της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ως «η ενσαρκωμένη ταπείνωση του Φαναρίου», αν και φαντάζει στα όμματα των κοσμικών κριτών ως «εύθραυστον οστράκινον σκεύος» χωρίς βαρύγδουπους τίτλους και διπλώματα της «κατά κόσμον» αναγνωρίσεως, εντούτοις είναι τω όντι όντως «άθραυστον ιερώτατον δοχείον θείας χάριτος και εμπνεύσεως», στο οποίο μυστικά εμπερικλείονται τα του Παρακλήτου χαρίσματα της κατά Θεόν σοφίας και γνώσεως και της εν Χριστώ αληθείας που κονιορτοποιούν τα προσωπεία της δήθεν διπλωματικότητος και της ασόφου σοφίας του κόσμου τούτου.

   Επειδή ο ίδιος μετέχει οντολογικά (υπαρξιακά) στο «μυστήριον της ευσεβείας» εν τη Εκκλησία και μάλιστα ως ιεροφάντης και μύστης ιερώτατος στην κενωτική διακονία της σταυραναστασίμου Μεγάλης Εκκλησίας βιώνοντας το του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20), και φέροντας επί των ώμων και των τιμίων χειρών αυτού και της όλης αφανούς βιοτής του «ως εν λιτανεία» τον σταυρό και την ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού, θα μπορούσε να ειπωθεί και να γραφεί ότι ο συγκεκριμένος μεγάλος εν σιωπή Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου είναι ο του Χριστού αληθέστατος και γνησιότατος Επίσκοπος και Πατήρ, στον οποίο ενσαρκώνονται και υποστασιοποιούνται τα «Τέσσερα Άλφα», ήτοι οι κατά Χριστόν αρετές της «Ανεξικακίας, Αφιλαργυρίας, Αυτοταπεινώσεως και Ανεπιτηδεύτου βιοτής». Ίσως ακούγεται παράδοξο ότι ο γράφων αποκαλεί τον Θεοδωρουπόλεως Γερμανό ως τον Επίσκοπο των «Τεσσάρων Άλφα», αλλ’ όμως δεν είναι αβάσιμο και ψευδές, επειδή ακριβώς η όλη περπατησιά του, η εν Χριστώ ζωή και διακονία του αποδεικνύουν περίτρανα του λόγου το αληθές και αψευδές.

   Ναι! Ο Επίσκοπος των «Τεσσάρων Άλφα», Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός ως «έμφλογο θυμιατήριον» αγάπης παρά τις κατ’ άνθρωπον πίκρες και δοκιμασίες του ουδέποτε έδωκε χώρο στα αρετοκτόνα πάθη της κακίας, του μίσους, του φθόνου, της καταλαλιάς ή της εκδικητικότητος. Παραμένει η «ενσαρκωμένη εν Χριστώ αγάπη» της πονεμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Ακόμη και με την σιωπή του, το κατά τους νηπτικούς Πατέρες «απαθές βλέμμα» του λαλεί ως «εύλαλον αντίφωνον» ότι ο «Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιω. 4, 16) και ο ίδιος ως πιστός τηρητής των του Κυρίου εντολών ενσαρκώνει έργοις και λόγοις την προς «τον πλησίον αγάπη», γενόμενος «τύπος και υπογραμμός» για κάθε κληρικό και λαϊκό, για πάντα άνθρωπο ανεξαρτήτως εθνοφυλετικής καταγωγής ή θρησκευτικής αναφοράς.

   Σύμφωνα με την περί ανεξικακίας και ενθέου αγάπης του Επισκόπου Γερμανού προς Χριστιανούς και Μουσουλμάνους της Πόλεως, ζώσα μαρτυρία του Κωνσταντινουπολίτη, κατοίκου σήμερα Κομοτηνής, Παναγιώτη Καρακάση, υιού του αειμνήστου Ηλία Καρακάση, στενού φίλου του Ιεράρχου, «ο Μητροπολίτης Γερμανός ως αληθής άνθρωπος Θεού, Επίσκοπος και Πατέρας, έχαιρε εκ νεότητος της εκτιμήσεως, του σεβασμού και της αγάπης όχι μόνον των Χριστιανών αλλά και των Μουσουλμάνων, επειδή και οι ίδιοι βίωναν την «δι’ έργων ενεργουμένη αγάπη» του και προς αυτούς. Γι’ αυτό ο γείτονας και φίλος του Ηλία Καρακάση, μουσουλμάνος φαρμακοποιός της κοινής τους γειτονιάς, κάθε φορά που έβλεπε να διαβαίνει ο Επίσκοπος Γερμανός την γειτονιά, έλεγε και ξανάλεγε στον Ηλία: «Ηλία, αυτός ο άνθρωπος είναι αγιασμένος από τον Θεό, είναι όντως άγιος».

   Είναι πλέον παροιμιώδης η αφιλαργυρία και αφιλοχρηματία του Επισκόπου Γερμανού καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του κατά την οποία ο Χριστός και ο άνθρωπος αποτελούν το «συναμφότερον» της υπάρξεώς του και όχι ο εφήμερος πλούτος και τα φθαρτά κτιστά υλικά αγαθά. Διά τούτο και ουχί καθ’ υπερβολήν θα τον ονομάζαμε «Γερμανός ο Ανάργυρος». Καθώς μάλιστα γράφονται αυτές οι αράδες ως κατάθεση και δώρημα ψυχής, ανακαλούνται με έντονη συγκινησιακή φόρτιση στη μνήμη μας, σχεδόν αυτομάτως, τα όσα ο κ. Παναγιώτης Καρακάσης και ο Γ.Μ., κάτοικος Βόλου, ο οποίος ευρέθη κάποτε εξομολογούμενος υπό το πετραχείλι του, μάς μετέφεραν προ πολλών ετών διηγούμενοι τα της θαυμαστής αφιλοχρηματίας, της υποδειγματικής αφιλαργυρίας του Επισκόπου Γερμανού, ο οποίος σε όλη την ζωή του δεν κράτησε ποτέ χρήματα στα χέρια του και οι τσέπες του, κατά το «κοινώς λεγόμενον», ήταν «τρύπιες», επειδή πάντοτε και αδιαλείπτως προσέφερε όλα τα χρήματά του προς πάντα έχοντα ανάγκη άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνοφυλετικής καταγωγής.

Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα μαρτυρούν τα δύο ως άνω πρόσωπα: «όταν κάποτε ο Επίσκοπος Γερμανός έπεσε θύμα κλοπής, επειδή κάποιος του είχε αφαιρέσει το πορτοφόλι στο δρόμο ή σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς με το οποίο μετεκινείτο, εκείνος αντιληφθείς αργότερα το γεγονός και με απόλυτη αταραξία και γαλήνη είπε προς τους σχολιάζοντες το συμβάν ότι δεν τον ενόχλησε η κλοπή του πορτοφολιού διότι εκείνος που το έκλεψε, θα είχε μεγαλύτερη ανάγκη από τον ίδιο, αλλά αισθανόταν λύπη, επειδή, δυστυχώς, στο πορτοφόλι του δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα και ο κλέφτης δεν θα ελάμβανε την βοήθεια που τόσο επιποθούσε». Τα πλείονα σχόλια νομίζουμε πως είναι περιττά…, αλλά εν προκειμένω προσήκει τω όντι μόνο μία φράση: «Ω της μακροθυμίας και συγχωρετικότητος…».

   Ο Επίσκοπος Γερμανός ενεδύθη το τιμημένο ράσο και ενετάχθη στον ιερό άγαμο κλήρο για να υπηρετήσει: «εξ όλης ψυχής, καρδίας και διανοίας», εξ άκρας αυτοθυσιαστικής αυταπαρνήσεως και εν Χριστώ κενωτικής αγάπης, την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία και δη την εσταυρωμένη Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και τον ευσεβή και φιλόχριστο λαό του Θεού, και όχι έχοντας ως αυτοσκοπό την επισκοποποίησή του, την οποία ουδέποτε επεδίωξε ή διεκδίκησε με μεθοδεύσεις ή λοιπές ανοίκειες πρακτικές, φαινόμενο θλιβερό άλλωστε στις ημέρες μας, ουχί σπάνιο ή άγνωστο…

   Με την προσευχητική σιωπή και την ως ελευθέρα επιλογή νηπτική, αφανή και άνευ κενοδόξων επιδείξεων και ματαιοδόξων τυμπανοκρουσιών δράση του στην όλη ιερατική διακονία του ήταν ο «μονίμως απαρατήρητος» ή ο μη «υπολογίσιμος» στα όμματα των ρηχών ανθρώπων, αλλά ο «ευαρεστών αδιαλείπτως Κυρίω τω Θεώ» και «αναπαύων λόγοις και έργοις τον φιλοθέον λαόν», που επιθυμούσε δικαίως την επισκοποποίησή του, η οποία ήλθε ολίγους μήνες προ της κοιμήσεως του Πατριάρχου Αθηναγόρου Α΄ (1948-1972), κατόπιν των αόκνων και ανυστάκτων προσπαθειών του Γέροντός του, αοιδίμου και αξίου Μητροπολίτου Δέρκων Ιακώβου (1950-1977), του από Ίμβρου και Τενέδου, ο οποίος όταν συχνάκις εγίγνετο δέκτης της αγάπης που έτρεφε ο λαός και οι επιφανείς Πολίτες προς το πρόσωπο του τότε Αρχιμ. Γερμανού, καθώς και της επιμόνου απαιτήσεώς τους να «λάβει μίτρα», εκείνος απαντούσε με χαμόγελο: «ουκ επέστη καιρός». Όταν όμως επέτυχε την εκλογή και ανάδειξή του στο Επισκοπικό αξίωμα, παρά το γεγονός ότι ο αοίδιμος και αυστηρός Πατριάρχης Αθηναγόρας ήταν φειδωλός στις επισκοποποιήσεις αλλά και πολλοί αρχιερείς ίσως δεν επίστευαν ότι θα μπορούσε ο «αφανής Γερμανός» να εκλεγεί Αρχιερεύς, εκείνος ο σοφός Μητροπολίτης Δέρκων εδήλωσε περιχαρής και συγκινημένος προς τους φίλους του τότε Πρωτοσυγκέλλου Γερμανού, ότι: «νυν επέστη καιρός».

   Ως Επίσκοπος Αριανζού ο Γερμανός δεν παρεφρόνησε λόγω του ύψους του Αρχιερατικού αξιώματος ούτε και μετήλλαξε το ύφος και το ήθος, τον λόγο, την εν τω κόσμω περπατησιά και την νηπτική βιοτή του, αλλά έτι περισσότερο επεπόθησε την αυτοταπείνωση και το ανεπιτήδευτο στην όλη βιοτή και πολιτεία του. Υποδειγματικός στα αρχιερατικά και πνευματικά καθήκοντά του εν τη Εκκλησία και υπέρ του λαού του Θεού, ανήλθε την ασκητική κλίμακα γενόμενος «τύπος και υπογραμμός» για κληρικούς και λαϊκούς. Η δε φήμη του για την οποία ουδέποτε εργάσθηκε, επειδή ακριβώς ηνάλωσε την όλη ύπαρξή του για την δόξα του ονόματος του Θεού, της Μητρός Εκκλησίας και την ωφέλεια των ανθρώπων, ξεπέρασε τα όρια της Κωνσταντινουπόλεως και κατέστη γνωστή τοις πάσι, «τοις εγγύς και τοις μακράν».

   Ουδέποτε απέκτησε πλούτο, αυτοκίνητο, πολυτελή οικήματα, βαρύτιμες στολές, εγκόλπια και τόσα άλλα που είναι ο έρως ενίων, αλλά με τα ολίγα επορεύθη και με σεμνότητα, εγκράτεια, αυτάρκεια και λιτή ζωή επεβίωσε. Έδινε και δεν λάμβανε. Προσέφερε και δεν ζητούσε, ούτε κατά διάνοιαν απαιτούσε ή διεκδικούσε ουδέν. Εφρόντιζε με αγάπη και στοργή την μητέρα του μέχρι της κοιμήσεώς της και ο πιστότερος φίλος του ήταν οι ιερές ακολουθίες και η εν γένει μυστηριακή και λειτουργική – λατρευτική ζωή της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, η μελέτη των Αγίων Γραφών και της Πατερικής και ασκητικο-νηπτικής θεολογίας, η προσευχή και η νηστεία. Πόσες και πόσες ψυχές ως εξομολόγος δεν οδήγησε «εις νομάς σωτηρίους» με τον λόγο, την σιωπή του, τις κινήσεις και την ευγένειά του, το χαμόγελο και το βλέμμα του, την ασκητική βιοτή και την ταπείνωσή του, εν άλλαις λέξεσι, με το οσιακό παράδειγμά του.

   Ακόμη ενθυμούμαι ωσάν να ήταν χθες τα όσα συγκινημένος μου διηγήθηκε προ πολλών ετών ο Γ.Μ. από τον Βόλο, όταν ευρέθη στην Ιερά Μονή της Μπαλουκλιώτισσας Παναγίας για να βρει, όπως του είχαν πει οι εξ Ελλάδος κληρικοί, τον «Άγιο Δεσπότη» , τον Θεοδωρουπόλεως Γερμανό και να εξομολογηθεί. Ήταν σαράντα ετών άντρας και ουδέποτε είχε βρεθεί κάτω από πετραχείλι. Τον έπνιγαν οι λογισμοί και ο αόρατος πόλεμος του αντιδίκου ήταν κραταιός. Εφοβείτο και εδίσταζε να εξομολογηθεί και μάλιστα σε Φαναριώτη Αρχιερέα. Όταν όμως το βλέμμα του αντίκρισε το πρόσωπο και κυρίως τα μάτια του Επισκόπου Γερμανού και στην κίνησή του να φιλήσει το χέρι του, άκουσε εκείνη την αγγελομίμητη ισχνή φωνή: «παρακαλώ… παρακαλώ…», καθώς ο Γέρων Επίσκοπος έκρυπτε το ασκητικό αγιασμένο χέρι του μέσα στο ράσο, ποταμοί και ωκεανοί δακρύων επλημμύρισαν τα μάτια του και με λυγμούς έκλινε τον αυχένα και εξομολογήθηκε. Διελύθησαν πάραυτα και οι φόβοι και οι δισταγμοί και οι ποικίλοι λογισμοί. Εκεί που υπήρχε σκότος, ήλθε φως. Εκεί που η ασφυξία κυριαρχούσε μέσα του και τον κατέπνιγε, εφύσηξε αέρας δροσερός, πνοή ζώσα. Εκεί που το πυρ της συνειδήσεως κατέκαιε τα πάντα, εδόθη η ζωογόνος δρόσος και τα δάκρυα ως ουράνιος λουτήρ και λουτρόν παλιγγενεσίας μετεμόρφωσαν τον χοϊκό άνθρωπο. Μία φράση ως ιερά παρακαταθήκη φυλάττει ο Γ.Μ. από τα χείλη του Επισκόπου Γερμανού: «Κανείς άλλος δεν σε αγαπά, όπως και όσο ο Χριστός. Μη το λησμονείς ποτέ». Και μετά σιωπή… ο παράκλητος έπνευσε. Στο καθαγιασμένο λοιπόν πρόσωπο του αφανεστάτου αυτού Φαναριώτου Αρχιερέως φαίνεται πως εκπληρούται ο λόγος του Αποστόλου των εθνών Παύλου: «τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος…» (Εβρ. 7, 26).

Εσπέρας Μεγάλης Πέμπτης στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου και μετά την ανάγνωση του Α΄ Ευαγγελίου από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, οι Αρχιερείς του Θρόνου, κατά την τάξη της Μεγάλης Εκκλησίας, με Ωμόφορο και Πετραχείλι, αναγιγνώσκουν από την Ωραία Πύλη, κατά σειρά έκαστος και από ένα εκ των Δώδεκα Ιερών Ευαγγελίων. Έρχεται και η σειρά του Θεοδωρουπόλεως Γερμανού για την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου, η οποία δεν είναι μία απλή ανάγνωση, αλλά μία μυσταγωγία καθώς η «ενσαρκωμένη ταπείνωση του Φαναρίου» μυσταγωγεί τα του Κυρίου σεπτά Πάθη και την «άκρα ταπείνωση» της μακροθυμίας Του. Αυτά δεν γράφονται, αλλά μόνο βιώνονται έως μυελού οστέων. Βιώνονται εν σιωπή… απολύτω σιωπή… και εν νηπτική κατανύξει…

   Ο Επίσκοπος Γερμανός ως Αρχιερεύς της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας από το 1972 και μέχρι σήμερα εστάθη αληθής και γνήσιος, υποδειγματικός και άξιος συγκυρηναίος ενώπιον τριών Οικουμενικών Πατριαρχών, ήτοι των Αθηναγόρου, Δημητρίου και Βαρθολομαίου του πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως τιμώντος τον πολιό Φαναριώτη Ιεράρχη. Τοιουτοτρόπως ανεδείχθη σε «τύπο και υπογραμμό Φαναριώτου Ιεράρχου», στο πρόσωπο του οποίου ευρίσκει εφαρμογή η μνημονευομένη υπό του αοιδίμου σοφού Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου (1914-1986) ρήση του μάκαρος Οικουμενικού Πατριάρχου Βενιαμίν Α΄ (1936-1946), ο οποίος συνήθιζε να λέγει για τους Φαναριώτες Ιεράρχες: «Είναι ο όρκος μας για την συνέπεια και την συνέχεια».

   Στην χορεία αυτή των του Φαναρίου Ιεραρχών, εν οις και ο Θεοδωρουπόλεως Γερμανός, αναφερόμενος με «δέος και θάμβος» ο Μητροπολίτης Πέργης Ευάγγελος γράφει: «Ασίγητοι μπροστά στο θάμβος του μυστηρίου της Εκκλησίας τους. Και πιστοί στον όρκο της συμπαθείας τους με τη ρωμηοσύνη. Αυτή είναι η συνέπεια της υπογραφής τους στους κώδικες των Συνοδικών. Και του «μικρού», όπου τους βλέπει κατά μόνας ο Θεός. Και του «Μεγάλου», όπου τους θεωρεί ο κόσμος. Από τα δύο αυτά Συνοδικά παίρνουν την ειδημοσύνη τους, που με τον καιρό τούς ιδιοποιεί. Μέχρι που γίνονται μεγαλοσχήμονες της καρτερίας. Ισοβίτες άγγελοι της εγρηγόρσεως του γένους. Και φανολίδες αυγές που εκφαίνουν την καθημερινότητα της μαρτυρίας. Οι Φαναριώτες Αρχιερείς είναι πνεύματα που απεργάζονται την εκφαντορία του τριπτύχου μυστηρίου της ζωής μας. Της Πόλης, της Εκκλησίας, της Ρωμηοσύνης.

   Τύπος κατεστημένος αυτός του Φαναριώτη Ιεράρχη. Από στοιχεία βιωματικά. Με τη μνημονευτική τους θητεία μέσα στους ιστορικούς ιδιασμούς των προκατόχων τους. Με τη μυστική θεωρία παλαίτυπων μορφωμάτων της πατερικής και θεολογικής αχραντωσύνης τους. Όλα, μέσα σε μιά σύμμιξη στην κοινή πάθηση. Εκεί όπου βρίσκεται αποτυπωμένη ολόκληρη η χαριστική θυσία αυτών «των ευγενών ρασοφόρων» της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Η μορφή του πυρακτώνεται από την κρίση της κάθε ώρας, ή από την λάμψη της αλήθειας. Από την αιθρία της ημέρας ή από τον κλύδωνα των περιοϊάσεων.

   Ο Φαναριώτης Αρχιερέας είναι τύπος. Έτσι τον έκανε ο χωροχρόνος του. Να μη μοιάζει με κανένα, και να μοιάζει μόνο με το Φανάρι. Να εμπεριέρχεται στο μυστήριό του και στο μυστήριο της Πόλης. Με την αρχαιοφάνεια και τη θεογνωσία του. Κι ο λόγος του να περνάει στα κατάστιχα του Θρόνου. Και νάναι ο Θρόνος ο Πατριάρχης της καρδιάς του. Με συνέπεια και με συνέχεια. Από το χθες στο σήμερα. Κι από το σήμερα στο αύριο».

   Όταν προ καιρού έλαβον υπό του φιλίστορος και ιστοριοδίφου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλλιουπόλεως και Μαδύτου, Πρωτοσυγκελλεύοντος των Πατριαρχείων, κ. Στεφάνου το δημοσιευμένο πόνημα του Τάσου Μιχάλα, υπό τον τίτλο: «Στην Πόλη. Στην Αγιά Σοφιά» (Αθήνα 1984), ευρέθην ενώπιον ενός πνευματικού θησαυρού που δεν είναι άλλος από την καταγεγραμμένη συνέντευξη του τότε Βοηθού Επισκόπου Αριανζού Γερμανού, ο οποίος τοποθετείται για όλα τα ζητήματα του εν γένει κοινωνικού, πνευματικού και εκκλησιαστικού βίου.

   Από δε το σύνολο της πολυτίμου εκείνης συνεντεύξεως παραθέτουμε τρία αποσπάσματα. Το πρώτο εξ αυτών αναφέρεται στην διακονία του ως Φαναριώτου Ιεράρχου υπέρ της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας και του ευσεβούς Ρωμαίηκου Γένους ημών στην Θεοτοκοσκέπαστη Κωνσταντινούπολη, επισημαίνοντας τα εξής: «Η ελπίδα να υπηρετήσουμε το λαό του Θεού για να μείνει μία ρίζα. Η ελπίδα πως θάρθουν καλύτεροι καιροί και θα υπάρξει συνεργασία ανάμεσα στους γειτονικούς λαούς. Αγωνιζόμαστε να βοηθήσουμε τους Χριστιανούς μας να σηκώσουν το σταυρό τους. Βέβαια, όλες οι μέρες είναι του Θεού και γι’ αυτό είναι καλές. Χρειάζεται μόνο εγρήγορση. Σήμερα διαβάσαμε στην προηγιασμένη τον πολύαθλο Ιώβ. Ο διάβολος πίστεψε πως με τις δυσκολίες του θα τον αφανίσει, όμως στη ζωή του Ιώβ δεν μπόρεσε να θριαμβεύσει ο σατανάς…».

Για τον τότε Επίσκοπο Αριανζού ο πνευματικός αγώνας του Χριστιανού, κληρικού ή λαϊκού, είναι sine qua non όρος και προϋπόθεση για την εν Χριστώ σωτηρία. Ο ίδιος υπογραμμίζει σχετικά ότι: «Η σωτηρία του ανθρώπου είναι μυστήριο. Θα κοπιάσεις, θα δουλέψεις, θα αγωνιστείς, αλλά τελικά ο Θεός θα σου δώσει το έπαθλο. Μεταξύ καλού και κακού μάς χωρίζει μιά τρίχα. Το μέλλον δεν το γνωρίζουμε. Εδώ έχουμε έγγαμους κληρικούς με υπέροχες οικογένειες και άγαμους που αγωνίζονται να δώσουν καλή μαρτυρία. Δεν υπάρχει ξεχωριστή ηθική για τους άγαμους κληρικούς, ξεχωριστή για τους εγγάμους και διαφορετική για τους λαϊκούς. Όλοι οφείλουμε να βαδίσουμε τη στενή και τεθλιμμένη οδό της αρετής».

   Ιδιαίτερα σημαντικές για τη σύγχρονη εποχή είναι οι διδαχές του σοφού Ιεράρχου για τον θεσμό της οικογενείας και της τεκνογονίας, ο οποίος αναφέρει τα εξής διδακτικά και νουθετήρια: «Όπως ο άγαμος, έτσι και ο έγγαμος, θα πρέπει να βλέπει τον κόσμο με το μάτι του Θεού. Όχι μόνο ο άγαμος, αλλά και ο έγγαμος επιβάλλεται να ασκείται στην εγκράτεια. Η τεκνογονία είναι προσωπικό θέμα των συζύγων και ανήκει στη σφαίρα της προσωπικής τους ευθύνης. Ένας Χριστιανός δεν μπορεί ποτέ να φθάσει σε ανταρσία κατά του θελήματος του Θεού, που είναι η διαιώνιση του είδους και η συνέχιση της ζωής. Είναι καλό πράγμα οι Χριστιανικές οικογένειες να έχουν ένα, δύο, το πολύ τρία παιδιά. Να αρκούνται σ’ αυτά, γιατί τα πολλά παιδιά έχουν και ανάλογες φροντίδες και οικονομικά βάρη και απαιτούν πολλή σωματική αντοχή. Όμως, όταν υπάρχει οικονομική άνεση, αντί να έχουμε δέκα σκυλιά ή γατάκια, ας μη διστάζουμε να προχωράμε και στα τέσσερα και στα πέντε παιδιά. Η μεγάλη οικογένεια είναι και αυτή δώρο Θεού, βέβαια υπό τον όρο ότι οι γονείς μπορούν με υπευθυνότητα και επιμέλεια να φροντίζουν για την υλική και πνευματική προκοπή των παιδιών τους

   Ναι στα παιδιά, υπό τον όρο βεβαίως, ότι θα παρεμβάλλουν στη ζωή των συζύγων ευτυχία… και όχι φθορά… ο πατέρας μου είχε έξι αδέλφια και το ένα ήταν καλύτερο απ’ το άλλο. Εμείς θα ήμασταν πέντε παιδιά, αλλά τα δύο τα δώσαμε στους ουρανούς».

   Στο ερώτημα του Τάσου Μιχάλα: «Τί γνώμη έχετε για τον τούρκικο λαό;», ο άγιος αυτός άνθρωπος ως του Θεού άνθρωπος και αληθής Επίσκοπος απαντά απερίφραστα μετ’ αγάπης και ανεξικακίας, ότι: «Είναι καλός. Εμείς που κάναμε στην Μ. Ασία και στην Καλλίπολη τη στρατιωτική μας θητεία, γνωρίσαμε πολλές υπηρεσίες από το λαό. Αλλά και εδώ οι γείτονες μάς εκτιμούν και τους εκτιμάμε. Δεν έχουμε προβλήματα. Μάλιστα, σε δύσκολες περιπτώσεις συνεργαζόμαστε στενά. Εδώ απ’ έξω υπάρχει ένα ρυάκι που πολλές φορές το χειμώνα η στάθμη του ανέρχεται ενάμισυ ως δύο μέτρα. Τότε αγωνιζόμαστε όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο. Επίσης, πολλοί Τούρκοι δημογέροντες της περιφερείας μας βοηθάνε Έλληνες που έχουν ανάγκη να πάρουν απ’ την κυβέρνηση οικονομική ενίσχυση. Οι λαοί έχουμε όλοι καλές καταβολές. Είναι οι πονηρές επιδιώξεις των κατά καιρούς κυβερνήσεων που δημιουργούν εχθροπάθεια».

   Τέλος, η τοποθέτηση του σοφού Επισκόπου Γερμανού για την πορεία της Εκκλησίας στον σύγχρονο κόσμο αποτελεί ιερά παρακαταθήκη για όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς, που πολλές φορές διατυπώνουμε ρηχό και άκριτο λόγο στο πλαίσιο ενός ψευδοδιλήμματος περί εκσυγχρονισμού ή οπισθοδρομήσεως, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Η Εκκλησία μας είναι απόλυτα εκσυγχρονισμένη. Πάντοτε προχωράει κρατώντας την ουσία και θέλοντας να βοηθήσει τον άνθρωπο με όλα τα σύγχρονα μέσα, ώστε να γίνει η ζωή του πιο άνετη και ευτυχισμένη. Το μόνο που θέλει η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι να χρησιμοποιηθούν τούτα τα μέσα για το καλό και την πρόοδο του ανθρώπου και για την πνευματική του αφύπνιση. Γιατί, πολλά από τα σύγχρονα μέσα είναι μαχαίρι δίκοπο».

   Στον αφανή «άγιο της διπλανής πόρτας», αληθή εν Χριστώ Επίσκοπο και φιλόστοργο Πνευματικό Πατέρα, ασθενούντα κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, πολιό γέροντα Μητροπολίτη Θεοδωρουπόλεως Γερμανό, επί τη συμπληρώσει της ευκλεούς και κατά Θεόν τετιμημένης Αρχιερατείας αυτού στον μαρτυρικώς καθαγιασμένο αμπελώνα της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου εσταυρωμένης Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, αρμόζει και προσήκει «εδαφιαία η μετάνοια», διάπυρη και ουρανομήκης η ευχή και προσευχή πάντων και πασών, των εγγύς και μακράν της κλίνης του, προς τον Μέγα Αρχιερέα Χριστό: «Κύριε, φύλαττε αυτόν εις πολλά έτη». Γένοιτο!

ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ενημέρωσε την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου, με τον πιο επίσημο τρόπο, τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη, τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί και τις κυβερνήσεις των τριών εγγυητριών δυνάμεων, της Τουρκίας, της Βρετανίας και της Ελλάδας, ότι η Διάσκεψη της Γενεύης θα ήταν διήμερη, όχι μονοήμερη, και θα ολοκληρωνόταν την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου.

Από τα έγγραφα που έχει στη διάθεση της η ιστοσελίδα μας προκύπτουν τα παρακάτω:

Πρώτον: Φαίνεται ξεκάθαρα ότι όλοι, και φυσικά και οι Τούρκοι, ειδοποιήθηκαν την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου για τη συνέχιση της Διάσκεψης της Γενεύης και την Παρασκευή 13 του μήνα.

Άρα είναι τουλάχιστον απαράδεκτες υπεκφυγές οι ισχυρισμοί του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου ότι δεν το …γνώριζε και ότι είχε “…άλλα σημαντικότερα πράγματα να κάνει”. Ο κ. Τσαβούσογλου πήγε στη Γενεύη με στόχο να μην υποχωρήσει από τις πάγιες θέσεις της Τουρκίας και να φύγει το πρωί της Παρασκευής (13 Ιανουαρίου) από την ελβετική πόλη, για να αποφύγει σοβαρή συζήτηση επί των θεμάτων της ασφάλειας σε πολιτικό επίπεδο. Στη Διάσκεψη δεν υποχώρησε ούτε ένα πόντο από τις ανεδαφικές θέσεις της Τουρκίας, και απαίτησε συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων και των τουρκικών επεμβατικών δικαιωμάτων, ενώ απαίτησε επίσης και την παραμονή των κατοχικών στρατευμάτων και μετά τη λύση του Κυπριακού.

Δεύτερον: Η ελληνική αντιπροσωπεία δήλωσε έτοιμη από την πρώτη στιγμή να παραμείνει και την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου στη Γενεύη, όπως και έπραξε, προκειμένου να λάβει μέρος στη Διάσκεψη σε υπουργικό και σε πολιτικό επίπεδο. Άλλωστε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς παρέμεινε στη Γενεύη ενώ ο κ. Τσαβούσογλου έφυγε νωρίς το πρωί λέγοντας στην ουσία ότι είχε πιο σοβαρά πράγματα να κάνει. Μία από τις δικαιολογίες που πρόβαλε ήταν η πολιτική κατάσταση της Τουρκίας, καθώς δεν είχε ακόμα συλληφθεί ο δράστης της τρομοκρατικής επίθεσης της Πρωτοχρονιάς.

Τρίτον: Από τα έγγραφα που έχουμε στη διάθεσή μας, προκύπτει ξεκάθαρα ότι η συνάντηση και το format των τριμερών συναντήσεων των εγγυητριών δυνάμεων ήταν πρόταση των Ηνωμένων Εθνών και, προφανώς, όχι της Ελλάδος. Ο Έλληνας υπουργός δεν πρότεινε ποτέ την τριμερή συνάντηση, απλά αποδέχθηκε την εισήγηση του Έσπεν Άιντα και συμμετείχε ως όφειλε.

Μετά από την άρον-άρον φυγή του κ. Τσαβούσογλου, η “μηχανή” δημοσίων σχέσεων της Τουρκίας, δυστυχώς με την ανοχή -αν όχι τη βοήθεια του κ. Άιντα- επέρριψε τις ευθύνες στον κ. Κοτζιά, με αποτέλεσμα να δικαιολογηθεί η απαράδεκτη στάση της κατοχικής δύναμης. Το δημοσίευμα της ιστοσελίδας του Politico, ήταν αποτέλεσμα της δραστηριοποίησης αυτού του μηχανισμού που έχει στήσει η Τουρκία στις Βρυξέλλες και αλλού. Ο κ. Άιντα ευθύνεται για τα αρνητικά δημοσιεύματα εναντίον του Έλληνα υπουργού επειδή δεν είπε την αλήθεια: ότι δηλαδή όλες οι προτάσεις για την Διάσκεψη έγιναν από τον ίδιο ως εκπρόσωπο των Ηνωμένων Εθνών, και όχι από τον κ. Κοτζιά.

Οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ ενημέρωσαν γραπτώς την Άγκυρα, το Λονδίνο και την Αθήνα για τα εξής:
Στις 15:00 της 12ης Ιανουαρίου προβλέπεται συνάντηση των εγγυητριών χωρών με σύνθεση 1+6.
Στη συνέχεια θα υπάρξουν διμερείς συναντήσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών με καθεμία εκ των εγγυτριών δυνάμεων. Η συνάντηση με την ελληνική αντιπροσωπεία έχει οριστεί για το διάστημα από 16:00-16:25
Η Διάσκεψη θα συνεχιστεί, ως είχε προβλεφθεί στις 18:00.
Η Διάσκεψη θα συνέλθει εκ νέου, την επομένη, στις 13 Ιανουαρίου και ώρες 09:00-13:00 και 15:00-19:00. Η ακριβής ημερησία διάταξη θα καθοριστεί στις 12 Ιανουαρίου.
Τηρηθείτε ενήμεροι επί ενδεχομένων νέων εξελίξεων.

Διπλωματική πηγή μας είπε ότι η Διάσκεψη της Γενεύης διασώθηκε από το ναυάγιο που προκάλεσε η Τουρκία λόγω της υπεύθυνης στάσης του Προέδρου Αναστασιάδη και του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας. Μας τόνισε επίσης ότι η συνεργασία του Κύπριου ηγέτη και του κ. Κοτζιά ήταν άψογη, κάτι που δήλωσαν δημόσια ο κ. Αναστασιάδης και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Νίκος Χριστοδουλίδης.

ΕΟΡΤΙΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ Τ. ΜΑΝΙΑΤΕΑ

Την εξαίρετη συνάδελφο Τόνια ( Αντωνία) Μανιατέα  (χθες ήταν η ονομαστική της εορτή),  η οποία διακρίνεται για την εγκαρδιότητα , την ευγένεια , την αλληλεγγύη  και το διεισδυτικό της πνεύμα, την γνώριζα χρόνια.

Ν. Κοτζιάς: Ας αντιληφθεί η Τουρκία ότι δεν μπορεί τρίτο κράτος να ελέγχει ευρωπαϊκό κράτος

«Η Κύπρος πρέπει να εξελιχθεί σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πλήρη κυριαρχία ως μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα τρίτης χώρας δεν μπορεί να είναι κριτήριο λύσης του Κυπριακού. Όσοι έχουν διαφορετική γνώμη, πρέπει να μας πουν πώς ορίζουν εκείνοι "το Κυπριακό πρόβλημα"», «επιθυμούν μια λύση "ολίγης κυριαρχίας και ολίγης κατοχής";», «να πουν ευθέως τη γνώμη τους παρά να διαπράττουν ύβρη όπως κάνουν μέχρι τώρα», τονίζει ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς σε συνέντευξή του στη Real News της Κυριακής.
Η Τουρκία πρέπει να αντιληφθεί ότι στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί τρίτο κράτος να ελέγχει κράτος-μέλος της ΕΕ, σημειώνει ο κ. Κοτζιάς επισημαίνοντας ότι «η ΕΕ δεν μπορεί να δεχτεί παρεμβατικά δικαιώματα, άρα και εγγυήσεις, επί του εδάφους της. Για αυτό υπάρχουν ήδη νομικές γνωμοδοτήσεις. Αλλά και κανείς στο σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί να δεχτεί κάτι τέτοιο για κράτος μέλος του ΟΗΕ. Όσοι φωνασκούν ενάντια στην πολιτική μας ας μας εξηγήσουν επιτέλους γιατί έχουν άλλη γνώμη και που τη στηρίζουν».



                                            

Ο υπουργός Εξωτερικών χαρακτηρίζει τον κ. Ερντογάν ως «έναν έξυπνο, έμπειρο, σημαντικό ηγέτη της Τουρκίας» ο οποίος «γνωρίζει ότι τα προβλήματα λύνονται μέσα από συμβιβασμούς. Όχι σκάρτους, αλλά δημιουργικούς» και τονίζει ότι «εναπόκειται σε εκείνον να κάνει τις επιλογές του ως προς το Κυπριακό και θα κριθεί όπως κρινόμαστε όλοι. Η κρίση μας, βέβαια, πρέπει να αφορά πραγματικά γεγονότα και όχι μεταφυσικές ερωτήσεις».
Απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο κ. Κοτζιάς αναφέρει ότι «υπάρχουν δυνάμεις που πίστευαν ότι ήταν εύκολο η Ελλάδα να πιεστεί προς υποχώρηση. Σήμερα, αυτές δείχνουν πολύ εκνευρισμένες και έχουν μεταδώσει τον εκνευρισμό τους σε σειρά από φερέφωνα που ειδικεύονται στη συκοφαντία. Ανακάλυψαν βλέπετε ότι τα θεμελιακά εθνικά μας συμφέροντα, η Κύπρος, το ευρωπαϊκό κεκτημένο και ο διεθνής νόμος δεν μπορεί να είναι πεδίο πολιτικής χωρίς αρχές». Προσθέτει επίσης ότι «συμβιβασμούς, προκειμένου να υπάρξει λύση, κάνουμε και θα κάνουμε, και έτσι οφείλουμε να κάνουμε. Αλλά υποχωρήσεις ως προς τη λύση του πυρήνα του προβλήματος δεν θα κάνουμε» και υπογραμμίζει ότι «αν δεν υπάρξει συμφωνία δεν θα φταίμε εμείς. Σε κάθε περίπτωση δεν θα γίνουμε φορείς σκάρτων "λύσεων"».
Ερωτηθείς, ο υπουργός Εξωτερικών κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο σύμφωνο φιλίας, αντί των συνθηκών εγγυήσεων, που πρότεινε η ελληνική πλευρά «στη βάση της παγκόσμιας ιστορικής εμπειρίας που μελετήσαμε με προσοχή», όπως λέει, εξηγώντας ότι «με αυτό το σύμφωνο οι τρεις χώρες θα συνεργάζονται έναντι σύγχρονων κοινών κινδύνων, όπως οι οικολογικοί, η τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα. Θα υπάρχει και ένας κοινός μηχανισμός συνεργασίας και προώθησης μιας θετικής ατζέντας. Εκείνο που θα αποκλειστεί είναι το δικαίωμα παρέμβασης μιας χώρας σε βάρος ή και στο εσωτερικό άλλης. Μερικοί διεθνείς παράγοντες θέλουν να πάρουν την ιδέα αυτού του Συμφώνου και να την «αξιοποιήσουν» ενάντια στο πνεύμα του, ως μια νέα συνθήκη εγγυήσεων. Δεν θα το επιτρέψουμε».
Στο πλαίσιο αυτό αναφέρεται και στο «Σύμφωνο Προσωρινής Στάθμευσης» των ξένων στρατευμάτων στο Νησί εξηγώντας ότι είναι κάτι ανάλογο (όχι, όμως, αντίστοιχο) με αυτό που συμφωνήθηκε ανάμεσα στην υπό ενοποίηση Γερμανία και την Σοβιετική Ένωση και καθόριζε το νομικό καθεστώς αποχώρησης των σοβιετικών στρατευμάτων και τον τρόπο παρακολούθησης της ροής εξόδου τους. «Για το ίδιο διάστημα θα ισχύουν τα ίδια και για τον ελληνικό στρατό» λέει σημειώνοντας «ότι η ΕΛΔΥΚ είναι νόμιμα στο νησί, ενώ ο πολλαπλάσια μεγαλύτερος κατοχικός στρατός παράνομα».
Ερωτηθείς για τα περί ταϊβανοποίησης ή και προσάρτησης των κατεχομένων, αλλά και για ένταση των προκλήσεων στο Αιγαίο ο κ. Κοτζιάς λέει ότι Ελλάδα και Τουρκία έχουν συμφωνήσει ότι το Κυπριακό δεν συνδέεται με τις διμερείς μας σχέσεις, ούτε κατά τη διαπραγμάτευση, ούτε εξαιτίας των όποιων αποτελεσμάτων της. «Ως προς την κινδυνολογία σημειώνω ότι με αυτή γίνεται προσπάθεια να εκβιαστεί η θέληση του κυπριακού λαού» προσθέτει επισημαίνοντας ότι «το πρόβλημα της άλλης πλευράς είναι ότι οι υδρογονάνθρακες δεν βρίσκονται στη βόρεια πλευρά της Κύπρου, αλλά στη νότια. Ότι το διεθνές δίκαιο στηρίζει τις θέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας» και καταλήγει: «Ελπίζω και εργάζομαι για αυτό, να υπάρξει λύση στο Κυπριακό και κατά προέκταση να μην προκύψουν τέτοια προβλήματα ή απειλές».
Απαντώντας σε ερώτηση για τις σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα και τον Ν. Αναστασιάδη ο κ. Κοτζιάς τις χαρακτηρίζει «συντροφικές και πατριωτικές» ενώ για τη διοίκηση Τραμπ διαβλέπει ότι «θα κάνει δύο μεγάλες μετακινήσεις: πρώτον, θα ενισχύσει την γεωοικονομική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και κατά προέκταση θα την ενισχύσει έναντι της «καθαρής» γεωπολιτικής. Δεύτερον, θα προσπαθήσει να κάνει μια αναστροφή της πολιτικής του Νίξον πριν από 45 χρόνια. Τότε οι ΗΠΑ επεδίωξαν να αποσπάσουν την Λ.Δ. της Κίνας από τη Σοβιετική Ένωση και να συνεργαστούν μαζί της έναντι της τελευταίας. Τώρα θα επιδιώξουν αλλαγή στο τρίγωνο. Η "αντίθετη κορυφή" να είναι η Κίνα και πιθανά η Ρωσία μαζί τους». Προσθέτει επίσης ότι πολλοί στην Ουάσινγκτον «βλέπουν την ΕΕ σε πορεία αδυναμίας και κρίση ταυτότητας και αναρωτούνται που πάει και τι ακριβώς θέλει». «Πιστεύω ότι η ΕΕ δεν πρέπει να κάνει το λάθος της μη καταγραφής και ανάλυσης των πραγματικών προβλημάτων. Ερωτημάτων στα οποία προσπάθησε ο Τραμπ να δώσει τις δικές του απαντήσεις», σημειώνει, τονίζοντας ότι «η Ευρώπη έχει κρίση διαχείρισης των κρίσεων» και «δεν έχει όραμα για τον 21ο αιώνα

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: «Μπήκαμε σε μια πορεία, που δημιουργεί ελπίδα».

Τα αποτελέσματα της διάσκεψης της Γενεύης για το Κυπριακό επιβεβαίωσαν την ορθότητα της απόφασής του να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για πραγματοποίηση του δείπνου της 1^ης  Δεκεμβρίου 2016, προς άρση του αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις , δήλωσε ο πρόεδρος Αναστασιάδης.

Σε συνέντευξη τύπου στην Γενεύη (13.1.2017)

τόνισε ότι «έχει επιτευχθεί περαιτέρω πρόοδος στις διαπραγματεύσεις , χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανταποκρίνεται στο επίπεδο των προσδοκιών της ελληνοκυπριακής πλευράς».

Για πρώτη φορά, πρόσθεσε, η τουρκοκυπριακή πλευρά κατέθεσε χάρτη, με αριθμό εδαφών υπό επιστροφή, με τον αντίστοιχο αριθμό προσφύγων που θα επιστρέψουν. Έστω, σημείωσε , «κι αν δεν μας ικανοποιεί ο χάρτης, αποτελεί την αρχή για μια διαπραγμάτευση,  που μπορεί να οδηγήσει σε θετική κατάληξη.

Επίσης, επεσήμανε το γεγονός ότι για πρώτη φορά συγκλήθηκε «πολυμερής» διάσκεψη για την Κύπρο, παρουσία και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο υψηλότατο επίπεδο. Παράλληλα, υπέδειξε  ότι η απόφαση για συνέχιση της διάσκεψης για την Κύπρο καταδεικνύει ότι το θέμα της ασφάλειας και των εγγυήσεων θα συζητηθεί περαιτέρω για να επιτευχθεί συμφωνία.

Στα θετικά κατέγραψε και το ότι η Τουρκία ενεπλάκη «για πρώτη φορά σε διάλογο  με την Κυπριακή Δημοκρατία  με αντικείμενο συζήτησης την κατάργηση των εγγυήσεων  και την  αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων» .

Σύμφωνα με τον Κύπριο πρόεδρο «έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά οι συνθήκες». Συνεπώς, πρόσθεσε, «μπήκαμε σε μια πορεία, που δημιουργεί  ελπίδα. Από και πέρα θα εξαρτηθεί βεβαίως από τις θέσεις της κάθε πλευράς».

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης τόνισε ότι η μόνη ολοκληρωμένη και περιεκτική πρόταση, που τέθηκε ενώπιον της διάσκεψης για την ασφάλεια, ήταν εκείνη της ελληνοκυπριακής πλευράς και αποτέλεσε «τροφή σκέψης» για όλους τους συμμετέχοντες.

Η θέση αρχής, είπε, ότι δεν μπορεί η ασφάλεια της μιας πλευράς να αποτελεί απειλή για την άλλη, συνιστά τον όρο εντολής προς την ομάδα εμπειρογνωμόνων για να επεξεργαστούν νέες μορφές λύσης, που να ικανοποιούν τις προσδοκίες των δύο κοινοτήτων.

Ο Κύπριος πρόεδρος  εξέφρασε την ελπίδα και οι άλλες πλευρές να ανταποκριθούν στη βούληση και την καλή θέληση της ελληνοκυπριακής πλευράς με τελικό στόχο την επίτευξη συμφωνίας για να τεθεί το σχέδιο λύσης του Κυπριακού  ενώπιον του λαού.

Για τις σχέσεις Λευκωσίας - Αθηνών, ο πρόεδρος Αναστασιάδης τόνισε ότι «υπάρχει πλήρης συντονισμός και σύμπνοια και η συνεργασία είναι άψογη».

Απαντώντας σε ερωτήσεις των δημοσιογράφων ο πρόεδρος Αναστασιάδης μεταξύ άλλων ανέφερε:

-Οι όροι εντολής προς την ομάδα των εμπειρογνωμόνων είναι να  επεξεργαστούν νέες  μορφές για την ασφάλεια και τις εγγυήσεις  αποδεκτές από όλους  και «διαφοροποίηση ριζικά των όσων ίσχυαν με βάση τις εγγυήσεις του 1960».

-         Η εργασία της ομάδας εμπειρογνωμόνων  θα οδηγήσει  σε διάσκεψη πολιτικού επιπέδου ενδεχόμενα στον υψηλότερο δυνατόν βαθμό για να συζητηθεί περαιτέρω το κεφάλαιο ασφάλεια- εγγυήσεις.

-           Αν δεν υπάρξει κατάληξη εκείνη την ημερομηνία ( 18 Ιανουαρίου) , ο διάλογος θα συνεχίσει προκειμένου να επιτευχθεί μια σύγκλιση. 

Σε παρατήρηση δημοσιογράφου ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας θέτει θέμα χρονοδιαγραμμάτων, ο κ. Αναστασιάδης  είπε ότι «δεν είναι θέμα το τι ζητά η μια πλευρά, αλλά τι διαλαμβάνεται  στην απόφαση των εγγυητριών δυνάμεων, της Κυπριακής Δημοκρατίας, της τουρκοκυπριακής κοινότητας και της ΕΕ».

Σε άλλο σημείο είπε ότι ο λόγος, που δεν συνεχίστηκε και σήμερα η διάσκεψη, ήταν «επειδή ο κ. Τσαβούσογλου έπρεπε να φύγει από την Ελβετία, λόγω εσωτερικών διεργασιών στην Τουρκία».

Επίσης, ο κ. Αναστασιάδης δήλωσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμη κι αν δεν μετεξελιχθεί σε ομοσπονδιακό κράτος,

θα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε). «Επομένως έχει λόγο η Ε.Ε μέσα στις παραμέτρους, και  μπορεί να παρέχει ασφάλεια, εάν και εφόσον υπάρξει μια ανάλογη συμφωνία», εξήγησε.

Σε ερώτηση, κατά πόσο η στάση της Τουρκίας δίνει  μετά από τη συμπεριφορά της Τουρκίας ίχνος ελπίδας για λύση, ο πρόεδρος Αναστασιάδης εκτίμησε  ότι «εάν η Τουρκία δεν ήθελε να συνεργαστεί, δεν θα ήταν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, δεν θα αποδεχόταν τη σύσταση ομάδας εργασίας για να επεξεργαστεί προτάσεις». Πρόσθεσε ότι ο ίδιος ελπίζει όσο ο διάλογος παραμένει ζωντανός και όσο  γίνονται βήματα, που επιτρέπουν ή δείχνουν αποδοχή συζήτησης. Σε ερώτηση, πού τοποθετεί χρονικά μια τελική συμφωνία στο Κυπριακό, ο κ. Αναστασιάδης  απάντησε ως εξής:  «ποτέ προηγουμένως δεν είχαμε συζήτηση επί του εδαφικού με τη μορφή, που συζητείται σήμερα, με την κατάθεση χαρτών από την τουρκική πλευρά, ποτέ προηγουμένως δεν παρακάθισε για συζήτηση κατάργησης, τροποποίησης, εγκατάλειψης των κατοχικών στρατευμάτων η Τουρκία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, στην ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή κοινότητα». Έχουν, πρόσθεσε,  διαφοροποιηθεί σημαντικά οι συνθήκες. 

Πρόσθεσε ότι η λύση δεν μπορεί να δημιουργεί νικητές και να αφήνει ηττημένους, αλλά  ότι πρέπει να βρεθεί η «χρυσή τομή», που να επιτρέπει σε ένα ευρωπαϊκό κράτος να λειτουργήσει ως τέτοιο.

Α. ΒΙΚΕΤΟΣ

ΦΩΤΟ: ΧΡ. ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ